Francja oszalała na punkcie komedii , której tematem jest… szybkie pisanie. Ten film nosi tytuł „Wspaniała” i od marca można go będzie obejrzeć w do polskich kinach. W głównych rolach zobaczymy największe gwiazdy kina znad Loary. Wielokrotnie nominowanego do najważniejszych europejskich statuetek Romain Duris, laureatkę Cezara Deborah Francois oraz Berenice Bejo – znaną z oscarowego „Artysty”. Reżyserem filmu jest Regis Roinsard.
Główną bohaterką tej komedii, rozgrywającej się w latach 50- tych, jest 21-letnia Rose. Pewnego razu dostaje ona posadę w firmie ambitnego i przystojnego Louisa. W tej pracy odkryje swoją wyjątkową zdolność – umiejętność szybkiego pisania na maszynie.
Louis będąc pod wrażeniem jej tempa pisania przekonuje ją do startu w mistrzostwach świata w szybkim pisaniu. Teraz Rose czekają długie treningi, przeprowadzka do domu Louisa i wielka miłość, o którą trzeba będzie walczyć, tak jak o wygraną w mistrzostwach. A dziewczyna chce pisać szybko, najszybciej na świecie!
Żył w XIX wieku, nazywał się Frank McGurrin i był oficjalnym stenografem sądowym w Salt Lake City. Na potrzeby swojej pracy, która wymagała bardzo szybkiego pisania, w 1876r. wymyślił i zaczął stosować metodę bezwzrokowego pisania. Jednak w ciągu następnych 8 lat nie znalazł zbyt wielu naśladowców.
Wszystko zmieniło się 25 lipca 1888r. kiedy McGurrin wziął udział w konkursie szybkiego pisania w Cincinnati. Jako jedyny uczestnik pisał wszystkimi dziesięcioma palcami i nie patrzył na klawiaturę. Wygrał konkurs co przyniosło mu sławę i nagrodę w wysokości 500 dolarów. Od tej pory popularność metody bezwzrokowej stale rosła, a McGurrin w późniejszym czasie prowadził pierwsze kursy pisania metodą bezwzrokową. Metoda bezwzrokowa jest do dziś stosowana powszechnie przy profesjonalnym wpisywaniu tekstów.
Q-W-E-R-T-Y To pierwsze litery górnego wiersza klawiatury w jej najbardziej rozpowszechnionej formie. Czy zastanawialiście się kiedyś, skąd się wziął taki układ klawiszy?
Nie było tak od początku. W pierwszych maszynach do pisania stosowano układ alfabetyczny. A-B-C-D-E-F-G. Układ ten miał jednak dużą wadę. Obok siebie były ułożone czcionki, które tworzyły najczęstsze pary liter w pisaniu. Jeżeli ktoś pisał szybko dochodziło wówczas do ich niemal jednoczesnego uderzenia i maszyna się blokowała. Utrudniało to pracę, bo takie dźwigienki trzeba było często rozplątywać.
Potrzebny był nowy układ, który miał działać tak, aby dwie litery, których kombinacje najczęściej spotyka się w języku angielskim, mieściły się z dala od siebie, na różnych częściach klawiatury. W ten sposób zaprojektowano i opatentowano pod koniec XIX wieku układ QWERTY. Dokonał tego amerykański dziennikarz i wynalazca Christopher Sholes.
Pierwszą maszynę do pisania opatentował on w 1868 roku. Dalej metodą prób i błędów próbował udoskonalić swój projekt. Cztery lata później sprzedał prawa do produkcji firmie E. Remington & sons. Zaraz potem Sholes uzyskał patent układu QWERTY, a na rynek trafiła maszyna o układzie zbliżonym do obecnego: Remington No. 2. Pierwsza maszyna do pisania z klawiaturą w układzie QWERTY jaki znamy dzisiaj. Pojawił się na niej również przycisk SHIFT umożliwiający pisanie wielkich i małych liter.
Sprzedaż rosła jednak bardzo powoli. Maszyny Remingtona miały silną konkurencję. Największymi konkurentami QWERTY były klawiatury w maszynach Hammond (1893) i Blickensderfer (1889). Obie firmy uważały swoje klawiatury za idealne, a w tamtych czasach ludzi używających maszyn do pisania było bardzo mało.
Wszystko zmieniło się za sprawą konkursu szybkiego pisania w Cincinnati z 1888 roku. W konkursie tym wygrał Frank McGurrin, twórca metody bezwzrokowego pisania, który pisał właśnie na maszynie Remingtona z klawiaturą QWERTY. Rozgłos tego zwycięstwa spowodował, że w ciągu kolejnych 70 lat QWERTY wyparła wszystkich konkurentów i dominuje do dziś.